کشتار وهّابیان در کربلاى معلّى در سال 1216، به راستى صفحه تاریخ را سیاه کرده و قلب هر خواننده را به درد مى آورد.
دکتر منیر عجلانى مى نویسد:دخل اثنا عشر ألف جندی ولم یکن فی البلدة، إلا عدد قلیل من الرجال المستضعفین لأن رجال کربلاء کانوا قد خرجوا یوم ذاک إلى النجف الأشرف لزیارة قبر الإمام أمیر الموءمنین یوم الغدیر، فقتل الوهّابیّون کل من وجدوهم، فقدر عدد الضحایا فی یوم واحد بثلاثة آلاف، وأما السلب فکان فوق الوصف ویقال أن مائتى بعیر حملت فوق طاقتها بالمنهوبات الثمینة(1)؛ دوازده هزار نفر سپاه وهّابیّان به فرماندهى سعود، فرزند عبد العزیز وارد کربلا شدند در حالى که بیشتر مردم کربلا به مناسبت عید غدیر به نجف اشرف به زیارت امیر المؤمنین(علیه السلام )رفته بودند و در شهر جز عدّه اندکى از پیرها و ناتوان ها نمانده بودند. سپاه وهّابیّان به هر کس که برخوردند، کشتند و آمار کشته ها به مرز سه هزار نفر رسید و اموال غارت شده از کربلا قابل وصف نبود و گفته مى شد که آن روز 200 شتر بار سنگین از کربلا به غارت بردند.
محمد قارى غروى در تاریخ نجف از مجموعه شیخ خضر، نقل مى کند: وهّابیّان صندوق قبر حبیب بن مظاهر را که از چوب بود شکستند و سوزاندند و با آن در ایوان طرف قبله حرم، قهوه درست کردند. آن ها مى خواستند صندوق قبر شریف حسین را هم بشکنند، اما چون داراى شبکه هاى آهنین بود، توفیق نیافتند(2).
شیخ عثمان بن بشر مورّخ دیگر وهابى که خود اهل نجد بوده مى نویسد: گنبد روى قبر (سید الشهداء) را ویران ساختند، و صندوق روى قبر را که زمرّد، یاقوت و جواهرات دیگر در آن نشانده بودند، برگرفتند، و آنچه در شهر از مال، سلاح، لباس، فرش، طلا، نقره و قرآن هاى نفیس یافتند غارت کردند و نزدیک ظهر از شهر بیرون رفتند(3).
صلاح الدین مختار که خود وهّابى است مى نویسد: در سال 1216 امیر سعود با لشگر انبوهى از مردم نجد، عشایر جنوب، حجاز و دیگر نقاط به قصد عراق حرکت کرد. در ماه ذى قعده به کربلا رسید. او تمام برج و باروى شهر را خراب کرد و بیشتر مردم را که در کوچه و بازار بودند، کشت و نزدیک ظهر با اموال و غنایم فراوان از شهر خارج شد. آن گاه خمس اموال غارت شده را خود سعود برداشت و بقیّه را به نسبت هر پیاده یک سهم و هر سواره دو سهم، بین لشگریان تقسیم نمود(2).
شیخ عثمان نجدى از مورّخان وهّابى مى نویسد: وهّابیان به صورت غافل گیرانه وارد کربلا شدند و بسیارى از اهل آن جا را در کوچه و بازار و خانه ها کشتند؛ روى قبر حسین علیه السلام را خراب کردند و آن چه در داخل قبّه بود به چپاول بردند و هرچه در شهر از اموال، اسلحه، لباس، فرش، طلا و قرآن هاى نفیس یافتند، ربودند. نزدیک ظهر در حالى که قریب به دو هزار نفر از اهالى کربلا را کشته بودند، از شهر خارج شدند(4).
برخى مى نویسند: «وهّابیان در یک شب، بیست هزار نفر را به قتل رساندند»(5).
میرزا ابوطالب اصفهانى در سفرنامه خود مى نویسد: هنگام برگشت از لندن و عبور از کربلا و نجف، دیدم که قریب بیست و پنج هزار نفر وهّابى وارد کربلا شدند و شعار «اقتلوا المشرکین واذبحوا الکافرین»(6) سر مى دادند. آنان بیش از پنج هزار نفر را کشتند و زخمى ها حساب نداشت، صحن مقدّس امام حسین علیه السلام از لاشه کشتگان پر و خون از بدن هاى سر بریده شده، روان بود. پس از یازده ماه بار دیگر به کربلا رفتم، دیدم که مردم، آن حادثه دل خراش را نقل مى کنند و گریه سرمى دهند به گونه اى که از شنیدن آن، موها بر اندام راست مى شد(7).
(1) تاریخ العربیة السعودیه، ص 126.
(2) نزهة الغرى فى تاریخ النجف الغرى السرى، ص 52.
(3) عنوان المجد فى تاریخ نجد، ج 1، ص 121.
(4) تاریخ مملکة السعودیه، ج 3، ص 73. (3) عنوان المجد فى تاریخ نجد، ج 1، ص 121، حوادث سال 1216.
(5) تاریخچه نقد و بررسى وهّابى ها، ص 162.
(6) مشرکان را بکشید و کافران را ذبح کنید.
(7) مسیر طالبى، ص 408. (4) وهابیان، ص 337.
